يه درد دل كوچولو
احساس مي كنم ديگه احتياجي به نوشتن خاطرات و يا درد دل هام ندارم؛
آخه ديگه توي زندگيم داستان و خاطره ي شادي ندارم ، هرچي هست داستان جدائي ها و تنهائي هاست.
واقعاً قراره زندگي من همينجوري بمونه و هيچ تغييري نكنه!؟
ديگه حتي از حرف هاي ديگران هم بدم مياد،چون نگاهشون نسبت به من،تحقيرآميزه،از ترحم بدم مياد...
كاش مي دونستم جرمم توي اين دنيا چيه؟چرا هميشه مجازات ميشم؟چرا كسي دوستم نداره؟ ويا اگر هم دوستم داره من دوستش ندارم!
دلم مي خواد همه ي غم ها و درد هاي گذشتمو با وجود يه آغوش،آره...يه آغوشي كه بتونم درون اون شادي و آرامشو حس كنم! "چه واژه هاي غريبي(شادي و آرامش)،خيلي وقته كه سراغي از من نمي گيرن..."
هر كس براي رسيدن به يه هدف مشخصي به اين زندگي ادامه ميده، ولي من چي؟ من تو اين زندگي دنبال چي ميگردم؟
به دنبال چه هدفي دارم ادامه مي دم؟از اين زندگي چي مي خوام...؟ باز هم نميدونم...!
"آره...هدفمو پيدا كردم...اون آغوش رو با شادي ها و آرامشش پيدا كردم...فهميدم از زندگي چي مي خوام...من دوست داشتنو مي خوام ،عشقمو مي خوام...آره اوني كه مي تونه زندگيمو هدفمند كنه و دوست داشتنو بهم ياد بده پيدا شدم..."
يكي پيدا شده كه احساس مي كنم مي تونم بهش تكيه كنم...مي تونه كمكم كنه...مي تونه شادي و عشقو به دل پاره پاره و زخميم بر گردونه... مي تونم تو آغوشش با شادي و آرامش آشتي كنم... تنها ترين همدمم،همه كسم...
اميدوارم تا حالا متوجه شده باشه كه چقدر دوسش دارم...چون نمي تونم اونجوري كه بايد احساسمو بهش نشون بدم...
نظرات شما عزیزان:
|
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وب سایت:
آمار
وبلاگ:
نويسنده: 
